Netgedichten

netgedicht (nr. 32.649):

- Groene Verneveling -

Groene nacht,
jij bent de geborene vlinder,
die mij verbaast in extase,
en met zijn liefde over de wateren droeg..

mij toedekte met zijn sierlijke houding,
als er niemand was om mij op te vangen..
mijn ziel bedekte, de gladde oppervlakte,
met een sporenhoeveelheid

bevangen door de vruchtige warmte,
de samengekitte onregelmatig aarde
en de frisheid, van de heldere wateren
..zag ik het vergeten groen.

Enkel de fantasie
zou kunnen wedijveren, met wat
als groene verneveling zichtbaar is,
een samenspel van factoren,
en zich bij weinig licht manifesteert.

Jij, groen, ik hield je voor gestorven,
voor uitgeroeid, uitgegroeid,
tussen de groene en ongerepte bossen

door een deken
van zacht groen veenmos heen,
mocht mijn respectievelijke blik
je nog een keer zien

om je een laatste keer,
zoals echter eerder waargenomen
in mijn armen te houden,
betrouwbaar je hete lippen te kussen..

mijn opmerkelijke diversiteit,
nachtelijke uitbloei van groene natuur.