onder dekens, diep weggezonken
het gesprek
dat ze met zichzelf voerde
vond hij terug in zijn hand
hij schreef naar huis
zij sprak vanuit een schaduw
met ogen van weggaan
een laatste reis
door een donker huis, denkbeeldig heengegaan
in de veelheid van rouw
ze ontkleedde woorden
en het wachten uit openstaande deuren
het geluid en de stervenspijn;
erom huilen
van haar, enkel van haar
en van witte wolken
in iedere verwarde val, soms zichtbaar overdag
door de onrust van heupgedragen regen
hij schreef naar huis
kon het loslaten niet horen, niet met één hand
- verte is de waanzin waarvan de vingers werden afgesneden -
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 21 mei 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Misschien is dat de basis van alle bijgeloof.
Mooi gedicht Kerima.