Netgedichten

netgedicht (nr. 33.108):

Verstrengelingen.

De Engel wees me met haar ogen,
ik zag een onzichtbare horizon
waar alles in elkaar over liep

Er was geen lucht
en ook geen land,
er waren geen wolken
er was geen water

alleen herinneringen
aan alles wat mooi was
en beloftes aan wat nog komen zou

Ze lachte met haar ogen
en haar blikken vertelden me
dat er nog meer zou komen,
nog veel meer

We verstrengelden in elkaar

Ik denk nu enkel maar
aan haar
aan haar beloftes en aan later

En geloof me,
alles wat ik zie en hoor en zeg

is waar