Netgedichten

netgedicht (nr. 33.035):

- Ballade van de Bezieling als Spiegel van de Zee -

Het praten wilde geen praten meer,
wilde beter onverstaanbaar kunnen lijden
de landstaal had geen liefdevolle ogen meer,
moest martelend blikken kunnen zwijgen
romantisch gevarieerd te keur
wilde de allergrootste liefde,
de allerkleinste letters kleven,
evenals de verscheidenheid..

van roemloze rivieren die in tranen uitmonden,
voelde de natuur aardse trilling,
jouw warme adem gevangen beven
de oude ballade stroomde te kust,
de eerlijkheid was laat, ze weende
en bitterheid gaf weelderig begroeid
het ongetwijfeld nieuwe leven

onafwendbaar en schaduwrijke plaats
met kristallen nieuwe hoop
wilde statistieken tekeningen kleuren,
oude barsten in onduidelijke zinnen breken,
terwijl het verhaal confronterend viel te begrijpen.
Het gaf de melancholieke schoonheid hoop,
alomtegenwoordigheid streelde witte regen,
evenals de verscheidenheid..

kuste de muze het schuimend hart,
zo lief als branding weende
en smart ongerepte liefde dragen kan,
het hart dat lief kan hebben, het keek mij aan
in een zee van verdrietig dieper zwart..
voelde ik je hand..voelde ik je ziel
voelde de echte ruwe ongerepte stroming..

die verschillende aspecten krijgen kan..