Netgedichten

netgedicht (nr. 34.703):

In de lente

in de lente
van het achterland
rijpen nog steeds
zoete druiven

al dragen ze
een gerimpeld vlies
en lijken stram
om in wind te wuiven

ze kennen nog vaak
twinkelende ogen

en hun harten worden
soms goudgerand

omdat ondanks
ongrijpbaar verlies
tedere mildheid groeit
in dragend mededogen

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 31 augustus 2010

Geplaatst in de categorie: filosofie

ouderdom

3.8 met 15 stemmen

431

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Hilly, 15 jaar geleden

Verblijdend, dat er in het donker toch weer lichtrandjes verschijnen. Dat de lente zich soms verschuilt, maar telkens weer tevoorschijn komt. Woorden van hoop haal ik uit dit prachtgedicht.

marije Hendrikx, 15 jaar geleden

prachtig!

George, 15 jaar geleden

Mooi blootgelegd dat er ook bij het ouder worden groei is en jeugd.

lijda zieleman, 15 jaar geleden

een filosofie die mij zeer aanspreekt, stram, twinkelend, en goudgerand, een mooi beeld zet je hier neer.

switi lobi, 15 jaar geleden

Ah.. erg mooi Hans.

elze, 15 jaar geleden

Het achterland is nu verlaten en maakt ruimte voor een rumoerig herfst al lijken alle vruchten nog niet eens volgroeid. Schitterend gedicht Hans.

pelgrim, 15 jaar geleden

ondanks de veroudering van het lichaam -blijft de innerlijke spark -fris en jeugdig en kleurt elk hart dat aangeraakt wordt, goudgerand. Mooi gedicht!

Adeleyd, 15 jaar geleden

In dragend mededogen, zo herken ik je weer helemaal! Mooi!

Geef je reactie op deze inzending: