inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 35.069):

er bloeit een laatste roos

de liefde is reeds lang vervlogen
verjaagd door heftig zwart,
heeft stil de wijk genomen
naar een diepe donkere kast
verzegeld en op slot gedaan

stil ligt het in een hoek,
wat geweest is voorbij
grijs kleurt het levensdoek
de nachten: donker, bevreesd,
wijl er geen hoop meer is,

geen liefde wordt verwacht...
streelt langs de oude muren
het late zonlicht zacht,
beroert het vergeten hart
met warmte die herfstig
kleurt, in purper rood.

de tijd zweemt voorbij
beiden zijn oud en broos
de liefde keert het tij
er bloeit een laatste roos

Schrijver: lijda, 20 september 2010


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 23 stemmen aantal keer bekeken 480

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 15 jaar geleden
Wat een prachtig gedicht!
Maria Voerman, 15 jaar geleden
Indrukwekkend mooi verwoord!
Fari HS, 15 jaar geleden
Wat een prachtig gedicht dat met smaak en deftig diep geschreven is, zo rijk aan woorden.
kerima ellouise, 15 jaar geleden
zelfs de schoonheid van een laatste roos zal immer hoop verder dragen omdat schoonheid eindeloos is, net zoals liefde...en tijd...mooi gedicht!
Martien Montanus, 15 jaar geleden
En juist die laatste roos is zo mooi!
switi lobi, 15 jaar geleden
Mooi hoe je najaar het gevoel laat versterken.
Astridv, 15 jaar geleden
Mooie weemoedige woorden. Het tij kan keren, de rozen zullen weer bloeien want tijd is grenzeloos zolang de liefde leeft.
Coby Poelman, 15 jaar geleden
Verstillend mooi!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)