Netgedichten

netgedicht (nr. 35.235):

Somatine de Vinteuil

's Ochtends vroeg
bekruipt me met je armen het gevoel
dat dit moment een eeuwigheid verdient

Open ik onbewust mijn ogen
loopt mijn blik tegen de lamp
die gedoofd is als de nacht
met het eerste ochtendgloren

Zelfs nachten dreigen in de duisternis
van nieuw licht te verdwijnen
als geen ander heb ik het begrepen
zonder er ooit de reden voor te kennen

Ik was het gewend
dat het ochtend werd
zelfs met jou aan mijn zijde

Ik was het gewend
maar heb me altijd verzet
en zal dat blijven doen
zonder de strijd ijdel te noemen

Ook nu
we leven nauwelijks in dit nu
maar genoeg om er te verblijven
deze geheiligde lichtheid omhels ik
met heel mijn lichaam
en het jouwe

Ik draai me naar je toe
kijk naar de nacht
die uitgedroogd ligt op je lippen
die me bewegingloos smeken
om bij je te blijven

Met geruisloze woorden
kruip ik dichter
sus zo je eerste gezwegen zorgen
en sluit mijn ogen
die de morgen ontzien

Ik dommel in
door de warmte van dit lijf
zweer dat we dit gevecht zullen winnen
we zullen winnen van de vergankelijkheid