een dag, zomaar zachter
vandaag wil de dag zich niet vertalen
zelfs de wind lijkt niet te ademen
ik wandel verder
probeer de kleuren te begrijpen
en hoe het kan
dat ik besta
nu
wanneer het leven zich afkeert
van toeval, de ronde
van het najaar zich rijpt
tot anker
niets het tegenovergestelde
staande kan houden
en daardoor, even vreemd,
een reden geeft
tot verlangen naar
het ongekende, het onzichtbare
dat zich wil openen
als een roze
lelie van dromen
die haar onbeweeglijk lot wil verlaten
tezamen met het lied
dat in haar tolt
ik sta stil, geef me over
aan de zuivere zang van herfst en woord
en zie de zon, licht op ’t water
het is geen toeval : ik vraag de lelie
ten dans wanneer we reiken
naar elkaar
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 4 oktober 2010
Geplaatst in de categorie: filosofie
op de zovele vragen in het Nu,
het tollende zachte beleven van het leven
in de dans van de lelie
in het water waarin je jouw dromen gespiegeld zie.