Netgedichten

netgedicht (nr. 35.777):

Victoria

Terwijl de duisternis de dag omhelst,
huilen de makaken.

Waar wolken drijven en winden waaien,
de druppels vloeien en takken graaien,
dansen de tranen van wanhoop verbitterd.

Haar beenderen schrijden zielloos langs het ongegraven graf,
terwijl de stenen schallen en de bakker zijn brood niet lust.

De lach van de raaf verstomt de klucht van de troubadour met eenvoud!

Want wanneer de weemoed plaats maakt voor een vrolijke noot,
dan dansen de tranen tot de weerklank bezwijkt.

En terwijl het volk buigt voor hun koning,
rechten de bananen weerspannig hun rug.

Dan treft de traan een dieper dal,
en overstroomt de beker van genot.

Aanschouw!
In donkere catacombes dwaalt de ketter,
door groteske gewelven,
van het heiligdom
dat achteloos zijn deuren niet sluit.

De gazelle danst een tedere pas.

Vorst winter bevriest tersluiks haar adem,
waarmee zijn koelbloedige karakter is geopenbaard.

Wee, wee,
Victoria zwijgt immer.