Netgedichten

netgedicht (nr. 36.037):

Verschraald winterlicht

Diep in gedachten verzonken
draagt hij zich naar de overkant
waar hij, hangend aan de rand
meewarig het hoofd schudt
en hij zijn modderbenen
onhandig stut

Door vergroeiing tot
versteend lijden,
leeft hij met verknoeiing
aan beiden zijden van het bestaan
en tracht hij zorgvuldig
de gemene deler der geheimen
te benoemen

Een onbezonnen daad
in de kiem gesmoord
Letterlijk vertaald en gehoord
in een veelvoud van woorden
waar niemand aan wil

En eerlijk gezegd
hij al evenmin, ook al
acht hij het oplossen ervan
als bindend…

Het winterlicht van sneeuw en ijzel
laat een schrale troost achter
Maar de horizon spreekt dat tegen
zoals het contrast
tussen de zon en de regen