Netgedichten

netgedicht (nr. 36.247):

In de winter

achter
mijn aangezicht
huilt het leven

machteloos
zo lijkt
en tijdloos van aard

om verlies
met pijn te verweven
heeft het gevoel
verdriet gebaard

de avond heeft zich
van de lente vervreemd
is in koude ondergedompeld

rest nog de troost
die aan het verlangen
blijkt uitgeleend

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 23 november 2010

Geplaatst in de categorie: emoties

verdriet

4.3 met 15 stemmen

568

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

marije Hendrikx, 15 jaar geleden

daar waar het leven huilt achter jouw aangezicht is eindeloos verlangen in troostende schoonheid in je woorden gaan wonen

Hilly Nicolay, 15 jaar geleden

De woorden ontroeren me van dit zo mooi geschreven gedicht.

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Heel mooi en goed passend in de komende tijd!

nonna, 15 jaar geleden

Mooi deze mentale reflectie van jouw diepgaande emoties weergegeven.
Zoals álles in de natuur, zal dit fragile equilibrium zich weer herstellen. Zal de koude weer plaats maken, voor hartverwarmend gevoel.

lijda, 15 jaar geleden

Mooi, heel mooi, de derde strofe vind ik groots, mijn compliment!

Irmlinda de Vries, 15 jaar geleden

De winterkoude als een zware deken zo dicht op de huid, verlangend naar een nog ongeboren lente. Mooi geschreven!

Anita Dalstraat, 15 jaar geleden

Prachtig!

Geef je reactie op deze inzending: