Netgedichten

netgedicht (nr. 36.213):

Het bevreesde leven

leer mij ook hoe jij met je
vingers door de bladeren van een boek
schuifelt en als een stille sopraan
het belezende temt in jouw eigen sfeer

terwijl de koffie dampend jouw silhouet
verheerlijkt in mijn droom

ik kan geen nacht meer in jou bespeuren
terwijl mijn ogen nog kleven aan de schepping
waar ik nog drijvende was in een alsmaar zinkende
diepte, geen roep of stem betreurt mij ofschoon
het duister grenst aan liefde en vergulde fantasieën

hoe verlaten ik ook ben, op deze ochtend
ben ik even een getemd beest en laat
ik mij leiden door het leven dat me zo bevreesd