Netgedichten

netgedicht (nr. 36.668):

ik wil je aaien

heb je moed nodig, vraag ik me af
om ademhalend in een witte wereld
te staan

jezelf in de berm neer te leggen
terwijl elke gedachte waarvan de draad
verloren is, kraakt

alsof diepte verschuift
en ik klank en licht ontverf, onherstelbaar
met stijve tong

een roodborstje dringt
in mijn hoofd, schrikt
zoals ik

hij is mijn angst voor
en vliegt weg

onder de wind
vind ik nog een veer
waarop de tijd vergleden is

er is geen tegenlicht
wanneer ik mezelf wil ruilen

Schrijver: kerima ellouise, 17 december 2010

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

ik wil je aaien

4.1 met 19 stemmen

439

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

pelgrim, 14 jaar geleden

Ware Schoonheid is in alles aanwezig zelfs in dat wat de mens het meest gruwelijke noemt. Dit gedicht vibreert diepe gevoelens en Schoonheid mevrouw. Ja, potjandikkeme wat een mooi opgeschreven beleving!

Quicksilver, 15 jaar geleden

Prachtig, dat tegenlicht is zo veelzeggend, mooi neergezet dichteres Kerima!

Hilly Nicolay, 15 jaar geleden

Het roodborstje weet moed te verzamelen, keert terug, verft kleur in het tegenlicht van de witte wereld.

Irmlinda de Vries, 15 jaar geleden

De angst die met moed overwonnen kan worden om in het licht te staan en lief te hebben, mooi beschreven!

Martien Montanus, 15 jaar geleden

In de winter geeft het roodborstje zich wat meer bloot....maar hij blijft oplettend!

amanda malinka, 15 jaar geleden

Mooi!

Geef je reactie op deze inzending: