Netgedichten

netgedicht (nr. 36.701):

Kruiend ijs

Noordenwinden gieren zoals ze
meestal waaien en zaaien twijfel
in het hoofd, spoken sluipen door
de kieren, magere lijven gekluisterd
aan ketting van de tijd, glippen
langs de gekozen paden om de
daadkracht in te lijven, slierten
wierrook waart langs vagevuur
en blinde hellegaard, dooft de gulle
lach om al té vastberaden lippen,
maakt dat ik dit niet kan verklaren,
waarom ik in de nog te tellen uren
niet mag blijven zwijgen, ongezien,
en ongehoord is niet beluisterd,
hete as wordt grijs en het eens zo
stuwend bloed stolt tot kruiend ijs,
bewijzen in mijzelf ontluisterd.