Netgedichten

netgedicht (nr. 37.044):

soms, in de nacht

achter me reikt de verte
tot aan het gehinnik

paarden stijgen uit het weiland
nog vol van nacht
ik laat ze voorbij draven
en zie hoe een bizarre zeewind kronkelt
langs het zout
dat bij volle maan werd gewonnen

basaltrivieren banen zich een weg
langs de ondergrondse waanzin
van mijn ziel

het waaien houdt op
zoals het beeld van het water
waarin de tijd verglijdt

ik bezit niets
zelfs niet het stille gemurmel
van mijn droom, naar dood geschreven

en reis verder

Schrijver: kerima ellouise, 8 januari 2011

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

soms

in de nacht

3.4 met 18 stemmen

487

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Ik plet de kiezels op mijn weg, al is de tred soms zwaar. Ik ga op reis en maak mijn dromen waar. Mooi gedicht.

Irmlinda de Vries, 14 jaar geleden

Het universele strijden tussen leven en dood is in de hele natuur een gegeven. Het is ook de kunstenaar die dit op unieke wijze verbeeldt en de mens een spiegel voorhoudt. Heel mooi gedaan!

LadyLove, 14 jaar geleden

Wederom genoot ik van jouw hersenspinsels. Prachtige metaforen, nam me mee op jouw reis.

elze, 14 jaar geleden

we reizen steeds maar weer in de cirkel die ons gegeven is, wauw...

geeraardt, 14 jaar geleden

dromer steek je hoofd boven het droomveld
waar de zandwind ogen en oren onophoudelijk
vult met de verstrekkende gekte van de dood
tot het besef: ik wil vechten in het levensveld

jan haak, 14 jaar geleden

Met niets kunnen reizen, prachtig Kerima.

Anita, 14 jaar geleden

Beeld-schoon verwoord.

pama, 14 jaar geleden

Bevrijd, die de wilde veulens van de passie berijdt
zonder bagage, zonder krappe pijen van verdriet, om
zo de grens van de dood te verleggen. Heel mooi.

Geef je reactie op deze inzending: