Netgedichten

netgedicht (nr. 37.265):

Duizend en één,

Gelegen, naast je in het bed,
zag ik het uurwerk lopen op je slapen,
bewijs van het kloppen van je bloed,
een oceaan van gloed, waar getijden
tot elkaar komen, om de hemel
op te rapen in een bonte stoet.

Samen vloeien in één adem, in een
moment van tijd die even niet bestaat,
op zachte kousenvoeten verder gaat,
vermomd achter de uitgeworpen kleren
op de plankenvloer, onderworpen aan
de glimlach rond je mond, jou zo uit
duizend en één nacht te herkennen.

De morgen kleedt zich in velours van
stilte, de zon drapeert z’n stralen in
de bedstede, tekent ornamenten op
een vergeeld plafond, vluchtig contrast
van vlinderachtige licht, de nieuwe dag
heeft zich met open armen opgericht,
om ons z’n beste uur te gunnen.