De jonge morgen

Alsof de nacht mijn lasten voelt,
ontlokt de hemelboog mij duizend zuchten…
Ik offer tranen aan de goden voor mijn zielenrust.
Zij helen de vleugellammen
en ook mij.
Ik, die -zwaar verankerd- aan verleden lijd…

En in de bron van de maan baadt het licht van de zon.
Haar mildheid werpt goud als kleur over mijn ochtend.
En ik drijf de dag in.
Licht…
Onbezwaard…
De ademtocht bewaard,
maar stokkend van ontroering…

Want, neen,
niets is zeker.
Deze jonge morgen kent mijn oude gisteren nog niet…

ontroering hoop twijfel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 154