Kunst van het weglaten

Een lentevroege morgen
nog zonder breuk of smet
ik heb met mijn penseel en
pen een breuklijn ingezet,
de gedachten als aambeeld
op de werkbank van de dag.

Door klanken licht door de ruit,
strekt zich een chaos uit, het
snijpunt van veelvoud, levend
wit en zwart, gevulde caleidoscoop
van een wisselende mozaïek
met een prozaïsche verwachting.

Weg naar vrije wil, proeven van het
bitterzoet in stilte, de gedroomde
daden maar te laten, als ik dat had
gewild, maar niet anders gekund,
laat me schuilgaan in volledig
zwijgen, als mij dat wordt gegund.

Om in dit labyrint te falen, voor
zover de muze mij dit toestaat,
ben beducht voor eigen ademhalen,
slaat mijn gedrevenheid op hol
strooi ik slechts de fijnste zaden,
stof voor nieuwe ongerepte paden.

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 11 februari 2011

pamapoemskpnmail.nl

De kunst van het weglaten.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 5 stemmen 334