Netgedichten

netgedicht (nr. 37.653):

geschenk

met de rechterhand
schreef hij zijn verzen, angstvallig
de toekomst vermijdend
alsof
lijnen voorspelbaar waren

de linker bleef gesloten
voor de wind die met de bomen mee
langs het water huilde

herhaaldelijk onderstreepte hij
tot het punt waar een ouder wordende horizon
de regen wilde opvangen:

“als een zon breekt
tel ik de bloemblaadjes
op mijn tocht

vergeten zal ik niet
wat zij in mij zocht”

ik gaf hem
wat ik schenken kon: het eerste rozenblad

Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=w648vazFhM0

Schrijver: kerima ellouise, 12 februari 2011

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

geschenk

3.6 met 18 stemmen

309

Er zijn 12 reacties op deze inzending:

katty, 14 jaar geleden

De tijd doet het wijs zijn rijpen en liefde kleuren die soms niet te overbruggen valt net iets te laat bij het afvallen van het eerste rose rozenblad...

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Het eerste rozenblad, om op handen te dragen.
Een gedicht met een hart Kerima.

Coby Poelman-Duisterwinkel, 14 jaar geleden

In één woord Schitterend!

Irmlinda de Vries, 14 jaar geleden

De weg van wat men zich al bewust is naar datgene wat men zich bewust gaat worden overbrugd door een gebaar van liefde... Mooi neergezet!

Joanan Rutgers, 14 jaar geleden

In zoveel broosheid een hoopvol begin, gegeven door jou, uit pure liefde, omdat je een wetende bent, hooglerares in de emotieleer, dichteres pur sang, want liefde via woorden schenkend!

geeraardt, 14 jaar geleden

Met de geur
van voorspelling
brengt een roos
de toekomst
in het hier en nu

wietewuiten, 14 jaar geleden

geen artrose in mijn rechterhand zal me beletten zulks te eren. wat een geschenk.

lijda, 14 jaar geleden

wonderlijk zacht, vol liefde, en mooi van kleur jouw eerste rozenblad. graag gelezen.

Martien Montanus, 14 jaar geleden

Prachtig, dit geschenk!

amanda malinka, 14 jaar geleden

Kerima Hiermee schrijf je me in de wolken! Mooi man..

Kees Keizer, 14 jaar geleden

Met gevouwen handen en gesloten ogen neem ik, in verwondering, deze gebundelde lentewoorden in mijn poëziehart op!
Daar zullen ze bloeien tot de winter ze verkilt en krakend vervangt.

pama, 14 jaar geleden

De lijnen zijn kwetsbaar van ervaringen vanuit het verleden naar een onzekere toekomst, door te breken met de angsten ontstaat een zegetocht en kan de liefde worden uitgeschonken. Mooi gedicht Kerima

Geef je reactie op deze inzending: