Netgedichten

netgedicht (nr. 37.790):

Tekens aan de evenaar

In het voorjaar schuilt haar
vrouwelijkheid, winters lonken
alleen vermoeide oude mannen,
zomers spelen kinderen onbevangen,
dan ben ik in het najaar tot alles bereid,
dan bestaat er geen verlies aan tijd.

En komen we elkaar vervangen,
wordt de hengst van passie als
overwinnaar bereden, beteugeld,
gevleugeld van verlangen en
verschuiven tekens aan de evenaar.

Dolend op de wieken van de molenaar,
schrijft de wind z’n intieme taal, beleeft
de liefde in de schaduw van een korenschoof,
ongebonden in een wolk van zuiver
haar aan het eind van elke regenboog.

Zaai– en oogstgoed in één oogopslag van
schoonheid onderschept, silhouet van de liefde
blijft ongerept, wat op onze horizon kan bogen,
raken we in onze muze meer en meer bevlogen.
Mijn lief, daarin is nog zoveel meer te geven.

“Door de wetenschap bereiken we veel,
alleen de liefde neigt naar perfectie.“