Netgedichten

netgedicht (nr. 38.260):

zo jij

zo schuchter is het vogeltje
in natte winterbomen
het weet niet of het al gestorven is
in zijn of een andere wereld

dat hij er is
en dat elders de levenden zijn, hun gekwetter
veelal leeg in een steeds weer herbeginnen
doch onbereikbaar voor hunzelf
in een hijgende seizoenendrift

het vogeltje, ik hoor zijn geroep
en hoe het in de nevel tuimelt
ik wil antwoord geven

en buig diep mijn hoofd
voor zijn schoonheid

vertel dat hij altijd al
een zonnelied was, zelfs
in eigen roerloosheid

(voor jou)

Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=_6ejnVdj4Zg

Schrijver: kerima ellouise, 21 maart 2011

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

zo jij

3.3 met 21 stemmen

434

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Fari HS, 14 jaar geleden

Weer kom ik langs en geniet van je stijl.

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Het hemelvogeltje als een oogappeltje tussen het groen. Heel mooi.

AstridV, 14 jaar geleden

De roep van het vogeltje , hoe het in de nevel tuimelt...en zelfs in eigen roerloosheid nog een zonnelied kan zijn, zo mooi en poëtisch verwoord. Prachtig, Kerima!

Joanan Rutgers, 14 jaar geleden

Het is een weergaloze liefdesverklaring voor een kwetsbaar vogeltje, die Kerima een 'zonnelied' noemt, wat direct Sint Franciscus oproept, vermoedelijk is zij net zo liefdevol als deze heilige!

Martien Montanus, 14 jaar geleden

Door het voorgedragen...nog mooier....een buiging dus voor jou!

Irmlinda de Vries, 14 jaar geleden

Ontroerend verhaal vertel je hier, Kerima. Heel subtiel gedaan!

wietelaar, 14 jaar geleden

dat eenzaam vogeltje, wou dat het voor mij zong. om het dan binnen te halen, zijn fraaie woordenkleed verder te bewonderen.

LadyLove, 14 jaar geleden

Wat erg leuk om jouw stem te horen, bij jouw eigen werk. Erg mooi Kerima , ik las en hoorde het graag.

Geef je reactie op deze inzending: