de lucht was blauw
de tamtam slaat
zoveel hij dragen kan
totdat een man uit zijn mond kruipt
hij laat het regenen
om naar gisteren te kunnen kijken
het raam hangt zich op aan
zijn schaduw, de vlag halfstok
ik kijk naar binnen
en naar verloren liefdes
terwijl hij zijn hoed van stro opeet
hij geeft haar een naam
die hij vergeten zal en vaart verder
op een wankel vlot van woorden
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 12 mei 2011
Geplaatst in de categorie: psychologie
Doe je best op 'Dichtbundel uitgeven', want als iemand dat volop verdient, dan ben jij dat! Ik snap er niets van, hopelijk jij wel!
Sla je erdoor heen, want je behoort tot de groten van ons land, ik kan het weten, want ik ben een poëziekenner op niveau. Anders elders, maar ga door, ik geloof in jouw poëzie, die verdient dezelfde behandeling als dat van Enquist, Soepboer en Vasalis.
'Wankel vlot van woorden', bedankt Kerima!