op ooghoogte
op de dijk
ligt een perspectief
dat enkele dagen later
zou gestraald hebben in het zonlicht
met precisie omkadert hij
de lijnen die hem voor zijn gegaan
en wendt zich dan af van wat meer
en meer op een droom begint te lijken
regen vult de diepte
reist langs een bedrieglijke branding
langs het vluchtpunt dat op de horizon ligt
als een oever vol bitterzoet
schaduwen en golven blijven slaan
op het wegglijden van het licht
en hij, hij verdraagt meer stilte
dan het gezichtsbedrog
van de meeuw
wanneer ze samen vallen
Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=Dtwzj7IDb_g
Schrijver: kerima ellouise, 30 mei 2011
Geplaatst in de categorie: psychologie