Zelfportret
De duistere schim is vogelvrij
bestaat bij de gratie van het licht
schaduwen leven weerloos
in het schijnsel van een bron
Gekneveld aan vaste vormen
die traag over vlakken trekken
een wolk lost ze voor even op
totdat de wind ze weer wekt
Grillig lentegras voert mij mee
als een kwetsbare afdruk
en als een vertaling van een gloed
Met gespreide vleugels sta ik
nutteloos op schootsafstand
van wat mij doden kan.
Zie ook: http://keeskeizer.wordpress.com/
Schrijver: Kees Keizer, 6 juni 2011
Geplaatst in de categorie: lichaam
Mooi gedicht.