Solipsis
Er is geen getuigenis zonder waarnemer.
Leven, ofwel de kunst van het scherp zien
bij tanend licht van een wankele schemer,
wachtend op een verruimde blik misschien.
Wanneer ben ik tot acceptatie bereid?
Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie?
Of is er nog een verborgen waarheid,
als echo van een onbekende dimensie?
Is alles om mij heen vluchtig en onwaar,
iets dat bij de gratie van mijzelf bestaat
en zijn alle dingen slechts zolang daar
voor wie tijdelijk zijn ogen openslaat?
Of blijft alles zoals het is,
autonoom en van alle tijden,
bij licht en duisternis?
Geplaatst in de categorie: filosofie