Netgedichten

netgedicht (nr. 40.938):

Telraam

Het kind in de keuken, eet
niet uit mijn hand, zelfs het
mooiste speelgoed heeft
het moeiteloos laten staan.

Ze telt de fantasieën
met de houten kralen,
op de eerste regel is het
leven slechts begonnen,
de volgende regels hebben
nog geen naam, de optelsom
van jaren zal zeker komen.

Ik ben het telraam wat ik het
bied, waaruit de vrije vormen
zijn verdwenen, het telt de
normen waaraan het zich wil
te hechten, herschrijft z’n
vondsten in een daverend lied,
die uitkomst heeft zijn eigen
kleuren, iets anders wil het niet.

Het is mij nog niet ontkomen,
misschien zal dat gebeuren, het
blijft vluchten voor verdriet,
zonder om te kijken dromen aan
de beide zijden van de toekomst,
zichzelf in spiegels bespiedt.