De ware blues,
De tijd kon niet lang genoeg
duren, toen we zwegen en
je uit de mantel van de
zomer stapte. In de vroege
uren van de late oogst
omhulde je me met nerfdunne
zinnen, weinig afscheid om je
naargelang te minnen. Je
rilde door mijn vraag te blijven,
het laatste wat ik las was
mijn illusie in een frons.
Waar elke boom z’n wortels
nestelt in de rijpe grond, dringt
het mos zich op, gestaag sluipt
de herfst op lome voeten rond,
de wingerd dwingt het rossig blad
te vallen waar ik dacht te rusten
onder de humus van beloften en in
het eikenbrons van je woordenschat,
gevat in een tot ziens, een laatste groet.
Maar in de boezem van de winter
sluimert stil een naam die ik in de lente
laat ontwaken, waar ik in een overvloed
aan bloesem, de ware blues voor je bezing.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 27 september 2011
Geplaatst in de categorie: afscheid