voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 41.013):

zij was haar naam

vragen rennen me
achterna

en terwijl de stilte tegen me leunt
of ben ik in de waan

luidt een vlinder
de metamorfose van de dood

kinderen wisselen land
en keren herfst om

verplaatsen aarde
naar hemel, weer naar aarde

en wanneer ik me aan hen bind
blijft de weerspiegeling
niet onberoerd

wij huilen
om het afscheid

en vinden het leven in haar

R.I.P. G.

Schrijver: kerima ellouise, 2 oktober 2011

Geplaatst in de categorie: afscheid

zij was haar naam

1
2
3
4
5

3.8 met 27 stemmen

786

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

pelgrim, 14 jaar geleden

Zo omgeven met kwetsbaarheid deze woorden, dit gedicht, jij. Bijzonder om deze zachtheid steeds weer in jouw schrijven te ontmoeten.

Sanne L, 14 jaar geleden

Prachtig!!

AstridV, 14 jaar geleden

De cirkel van leven weerspiegelt tussen hemel en aarde , aangrijpend mooi verwoord!

Marije Hendrikx, 14 jaar geleden

Zo teder mooi; zo dichtbij en in verbinding met wat weerspiegeld wordt.

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

In de tranen rust het samen ervaren van het gemis, gelijk de klanken in haar naam bekoren. Toegenegen gedicht.

wietebus, 14 jaar geleden

Tussen stilte en aarzelen, tussen gedachten en ze uitspreken, daar drijft sereniteit. mooi.

switi lobi, 14 jaar geleden

Oef... bijzonder, integer en aangrijpend lieve Kerima.

elze, 14 jaar geleden

namen geven twijfels, maar het kwetsbare hart brengt kostbaarheden met zich mee, schitterend gedicht

Geef je reactie op deze inzending: