Schimmenspel
Zijn adem waait de woorden stuk
als in een draai van ongeluk
de glans zijn oog verlaat
en koud zijn hand gesteente breekt
er laveloos de draak mee steekt
als in verharde kramp
de droom slaapt zich aan diggelen
waarin het wonder zoekt
naar ‘t antwoord die de vraag niet weet
omdat het boze vloekt
Met handen uit de was gekneed
wordt hij nu met de dood bekleed
door honger naar de hemel
die constant aan ’t geweten knaagt
omdat hij niet op liefde waagt
maar op een dor verleden
Geplaatst in de categorie: individu