bij het breken van de bast
wij dekselse dwaze dichters
schrijven op basten van bomen
het gewin van hart en zin
vloeken op wat wij minnen
het zwerven diep van binnen
voor wat het vluchtend licht zo raakt
stellen wij ons onsterfelijk op
alsof naaktheid nooit heeft gestaakt
langs smalle wegen in galop
welk uur is het dat wij vrezen
als sluimerend de dageraad ontwaakt
zijn het de schimmen, uit onszelf verdreven
of is het de eenzaamheid, door kwelling vergaard
Geplaatst in de categorie: psychologie
van bomen en dromen
het verduren van uren
in schrijven verblijven
Prachtig!