Netgedichten

netgedicht (nr. 41.682):

Noorderland

ooit ben ik verwekt door een stoere godin,
uit een heftige stroom, vol wind, vol water
kreeg ik mijn stem, mijn lijf, mijn ziel,

mijn huid rilt onder de Noordwesterstorm,
zijn koude, felle razernij trekt mij los
uit de vettige, blauwe klei, zilte droesem
doet mij heftig trillen van verlangen

naar mooi en heftig Noorderland; de blauwe
zeeklei van dit wijdse, stoerkrachtige land
stuwt mij op naar duidelijkheid, want

ik geloofde in niets of niemand meer,
en toch dwingt de stoere, sobere akoustiek
van dit vrije, heftig mooie Noorderland,
mij steeds weer tot luisteren naar klanken,
het geluid van vogels, wind en eeuwig water,

ik zweef op de sterke vleugels van dit land
dat bruist, soms onrustig ademt en verontrust,
ja, dit mooie, stoere, blauwe, sterke kleiland
dit is mijn land, dit is mijn Noorderland