Netgedichten

netgedicht (nr. 41.735):

vrijheid

Het blinkend schip koerst op de gaten van elke toren,
doorploegt het land met haar roer. Eén ruggengraat
is nooit gebroken aan het dode hout in het hete vuur.
Wijze voeten konden niet meer lopen, ze lopen langs
de verborgen bunkers met ijzers in het vuur.

Een tafel staat in het midden met vele flessen wijn.
De stoelen staan te wachten, wachten op een lange rij.
Een naakte man strooit het graan in het rond. Maar de
ruggengraat van allen is ooit verbroken bij dit dode punt.
In de torenkamer van velen valt de stilte door beton.

Het schip vaart trots met volle zeilen over elke zee
en de wind die luistert en neemt haar uitbundig mee.
Elke haven is onveilig, in elke haven wordt verkracht.
Hij heeft zijn orders en versnelt bij windkracht acht
en gaat niet voorbij aan wie zoekt en wacht.

En niemand weet wat deze nacht zal brengen, de wijn
vloeit rijkelijk en bijna niemand weet waarom.
Weinigen horen mijn orders en ik vaar door de morgen,
vaar door de nacht en ga voorbij de grenzen...
Want de vrijheid zal komen, sneller dan je had verwacht.