Netgedichten

netgedicht (nr. 41.765):

Zonnegloed

Zonnegloed

Er is een ijzig zwijgen diep vanuit de oude aarde,
haar stem verwildert en doorboort. Door haar angst is
de mens gebonden en lopen slechts de vogels
door haar rood. Gevangen door grenzen, en niemand

die het ziet zonder oever en gewicht; overweldigend
vergezicht! Hoge klimmers, gekroonde bossen,
bloesemwangen. Maar ik beween in dit kleine lied
het verloren licht: je sloeg de maan met je linkerhand.

Waar ben je bang voor mens van deze aarde?
Met je rechter bracht je de koude dood. De duisternis
is niet begrepen. Het zonnebloed van deze
aarde corrumpeert en brengt nog steeds de dood.

Kinderen onder de zonnegloed geboren horen vrije
vogels in de lucht; één en ongewond is onze ruimte,
wij verstrooien de beweging die ons lichaam is. Open
ons gekleurde licht, zonder oever en gewicht.