Netgedichten

netgedicht (nr. 42.201):

Troost

Het zijn de woorden niet die troosten
maar ’t hart dat erin spreekt;
verbondenheid verdraagt vaak stilte
want veel gepraat verbreekt
wat opgebouwd werd al die jaren,
wat bindt en doet tezamen staan;

Zo laat ons dan het laatste stukje
van heel die weg maar samen gaan.
Wil ook je tranen niet verbergen,
de wanhoop, pijn en eenzaamheid;
ik wil je graag nabij toch blijven
wanneer je om je heengaan schreit.

En wordt het laatste stukje moeilijk,
je weet: ik vind geen woorden ooit,
maar Hij die heel je leven leidde,
Hij blijft je trouw, vergeet je nooit.

Voor W. die nu weet dat ze nog maar kort zal leven.