Netgedichten

netgedicht (nr. 42.349):

Afscheid

Een waterval van druppels op de tent
doet mij landen in een vluchtige droom,
waarin deze constante regenstroom
een golf van kussen wordt die ik verzend.

Elke druppel, verwerkt tot idioom
van een taal die zij mondjesmaat verkent
met de gave van een natuurtalent,
vloeit tevens in de emmer van mijn schroom.

Gelijk de zon straks de wolken verdrijft,
bereidt zij "autonoom" een warm afscheid,
is het "samen" wat de boventoon krijt,
ofschoon een drang naar vrijheid mij beklijft.

Hoe vrees ik te grote gebondenheid
als zij de regels onzer taal herschrijft!