Vico.

‘s Zaterdagsavonds, zo tegen half 1,
ging steevast de voordeurbel.

Ik opende de deur, en daar stond ze dan:
mijn buurvrouw, als een Medusa.

Haar wijd opengesperde ogen,
haar lange grijze haren los uit de knot van overdag,
langs mij heen kijkend alsof ik er niet was,
priemend de lange gang in kijkend,
riep ze dan dat er nog hogere machten waren.

Dan wisten wij het: het was weer tijd voor Vico,
onze buurjongen, om naar huis te gaan.

Het was een fijne jongen, behulpzaam, gevoelig,
altijd in voor een goed gesprek.
Grote handen, grote voeten,
volgens mij had ie maatje 48, en een gouden hart.

En maar lachen. Om alles moest ie lachen.
Vrat ons de oren van de kop, heerlijk! Een fijne knul.

Hij was als een kind van ons, en hij, op zijn beurt,
voelde zich op bij ons altijd erg zijn gemak.
Dat was een fijne knul, die Vico.
Zo een, die je in je hart sluit om nooit te vergeten.

Jaren later zag ik hem nog eens.
Vrachtwagenchauffeur was tie geworden.
Eerst was ie kraanmachinist, maar nu, sinds kort,
vrachtwagenchauffeur.
Vol trots liet ie zien
hoe de hevig verende stoel van zijn vrachtwagen
in alle standen kan worden gezet.

Het was mooi om hem zo te zien.

Ik zal hem altijd blijven missen.
Hij blijft gewoon altijd een kind van ons.

Zie ook: http://www.zeelandnet.nl/weblog/data/flappie/

Schrijver: Peterdw., 11 april 2012

peterdw-hotmail.com

Vriendschap

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 3 stemmen 350