Rustpunten

Ik ben even naar het rijk der doden gereisd
gelegen in het bloemperk tussen de zerken
om mijn denken, mijn geest, mijn hart en ziel
tot rust te laten komen,
luisterend naar het zachte geritsel
van het lover van de eikenbomen.

In de verte hoor ik de koekoeksroep
die weer regen voorspelt,
dichtbij mijn kloppend hart
dat zijn eigen verhaal vertelt.
Witte wolkenvelden zie ik,
waarop lentegeuren verder drijven
en dartele bijen die zoemend zingen
dat de zomer niet lang meer uit zal blijven.

Het wordt zo stil, zo stil...
in het verbonden zijn!

Geboorte, leven, dood,
pijn, vreugde, haat, liefde,
scheiden, ontmoeten,
dragen, gedragen worden...
Zo veel denkbeelden,
zo veel beleven.
Wat houd ik van deze rustpunten
ook al zijn ze er maar even.

rust kerkhof

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 9 stemmen 159