Netgedichten

netgedicht (nr. 44.111):

Alcatraz

Gevangen in mijn eigen Alcatraz
kijk ik naar het wegtikken van de tijd,
zoveel jaren kwellende eenzaamheid
en de hamvraag waar dat de zin van was.

Kunstmatig traliewerk dat me kastijdt,
geeft uitzicht, helder als doorzichtig glas,
maar zie: vlak voor mij een zuigend moeras
dat giftig dampt van de onverwerktheid.

Hoe lang mijn watermolen nog moet malen
om van zompigheid nieuw land te creëren,
weet alleen God, maar met zijn zonnestralen

en wind op de wieken zal het tij keren,
zal ik op vaste grond en zonder dralen
bevrijd van nieuwe verbondenheid leren.