Netgedichten

netgedicht (nr. 45.149):

Nog even

nog even dan
spreken mijn ogen
nog niet in staat
tot rusten te neigen
ze staart mij immers aan
zou ze mij mogen
met mij willen slapen gaan

ze zal zeker ruiken
naar late herfstrozen
en haar borsten
willen een lentebloesem tonen
het zijn mijn lippen
die naar tederheid dorsten,
kon ze maar in mij wonen

zo draagt mijn grijs
nog een jeugd op handen
al is het ademen
steeds minder diep getint

toch zal mijn liefde
in haar hemelse schoot belanden
het is immers de eeuwige droom
die ieder waarachtig bemint