Netgedichten

netgedicht (nr. 45.262):

Tussen het netwerken

In eenzaamheid is het verdriet voelbaar
tussen het netwerken van mensen
lijkt de ziel een frivole schim

achter het vitragegordijn
schemert een egocentrische wereld
vol schijnbeweging en bedrog

en wanneer werkelijkheid klaart
is wat er overblijft:

Bezinning,
niet los te krijgen van de ziel
die in eenzaamheid verlossing zoekt

ver weg van vage horizon
en onherstelbare beloften
van vrienden die geen vrienden waren
maar vreemden in een onzichtbaar land.