Kleine meid*
Met Kerstmis zou ze weer zijn thuisgekomen,
mijn kleine meid met haar goudblonde haren
waar ik zovele nachten naar kon staren
en in haar ban begeesterd van kon dromen.
Soms kan het mijn vrienden wel zorgen baren
als ik hun weer foto’s van haar wil tonen,
“want daarin”, zeggen ze, “kun je niet wonen,
wees er eens klaar mee na zovele jaren!”.
Haar heb ik nog niet uit mijn hoofd gezet
en wat mensen ook van mij mogen denken:
voor mij is ze niet dood, maar nog in leven.
Ik sta op en ga er weer mee naar bed.
De aandacht die ik haar zal blijven schenken,
duurt eeuwig, al leefde ze zelf maar even.
Geplaatst in de categorie: overlijden