Netgedichten

netgedicht (nr. 46.883):

Trein van ogenblikken

Vanuit de trein
van ogenblikken
verwachtte ik schoonheid
van voorbij de horizon.
Maar ik zie steentjes
ketsen op het water,
drie, vijf,
en zelfs een zevensprong.

Ik zag een zwerver
leunend op zijn houten kruk.
Hij zei tegen me,
je moet niet zoveel dragen.
Eén voor één
vallen mijn bladeren,
één voor één
zijn mijn verhalen geteld.

En ik reis in de trein
van ogenblikken
beschilderd
met een hemels blauw.
En overal
waarheen ik kijk
vind ik geen enkel einde.
alleen een nieuw begin