Netgedichten

netgedicht (nr. 46.949):

Winterwending

Op schoenen met lederen zool
en zijn iets te zware lijf
laveert hij tussen nat en glad,
onderwijl de sneeuw,
maar meer nog zichzelf, verwensend.

Geen oog voor het smetteloos wit
dat zich kuis aan hem toont.
Doof voor het opgetogen geroep van het kind
dat zich verwondert om het geschenk van de nacht.

Dromend
zo levensecht
dat hij de warmte voelt op zijn gezicht.
Glimlacht
want hij weet dat met elke stap
nieuw leven is aanstaand.