Cursief ?
Decennia lang al mijn
verwondering, ik las het
in jouw spiegelschrift,
onomwonden, gestreeld
door onvolkomenheid,
verbaasd over zoveel
wederkerigheid, gegrift
in een lichtschijn van het
schoonste vuur met de
liefdesmantel gedeeld.
Het sterven herkent
zich in de kleine dood
van afscheid, elk moment
van minnekozen verlegt
de schaduw van de tijd.
Gesmoord in twijfel en
maakt subjectief om dat
pad alleen te gaan over
de naakte pagina’s van
het laatste hoofdstuk
waarin ik werd getroost
door mijn lief, eeuwen
pril geluk op vergeeld
perkament, maar altijd cursief.
... Uit de bundel: Er bestaat geen verlies van tijd. ...
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 3 juli 2013
Geplaatst in de categorie: liefde