Verlangen naar hoogtewandeling nr.1 Dolomieten

Scherpe tanden staken in de blauwe hemel
en tussen afgebroken kiezen kierden zonnestralen,
in die kloven voelde ik me veilig.

Hier zou ‘k weer willen wandelen
vanaf het spiegelende meer,
langs 't pad de schuine afgrond peilen,
stappen in de schaduw
en onverwachte sneeuw.
het eenzaam maanlandschap ervaren
en na een lange dag
eindelijk, om een bocht,
de herberg in de verte zien,
waar een bord spaghetti wacht.

Iemand speelt harmonica,
wijn en bier is hier en donker mannenzang,
me weer op een stapelbed te ruste leggen,
tussen het gesnurk.

In de morgen,
in de frisse weide,
de stramme spieren
voelen soepelen,
een stoker krijgen aangereikt
bij een steil geröll.
De blauwe meertjes voelen lokken
voor mijn branderige voeten,
maar we moeten door,
de hoge huig oplopen,
dorstig arriveren, ja, op 't terras!
Met uitzicht op
alle tanden, kiezen,
roodgloeiend in de avondzon
als Gods weidse open mond!

Ik ga dan googelen achter 't scherm
hoe de refuges heetten,
mijn kaarten zoeken,
hoe de wegen liepen, afstand meten,
me opnieuw verdiepen in deze toer
en wens dat 'k na zoveel jaren
nog ferm klimmen kan en dalen.

landschap

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 183