Netgedichten

netgedicht (nr. 49.178):

of was het vier

het gaat om een wereld
die traag wordt
althans in mij

ik pluk appels
uit een boom, leg ze
rond de stam

wrijf met een zakdoek
over hun huid

het dwingt tot geschreeuw
dat niemand mag horen

dan schik ik ze naast elkaar
jaar na jaar

vanaf wanneer wil ik dood
ik begin vanaf zes

en til alles op, eronder
liggen kindergebedjes

alsof het memoblaadjes
zijn
van stilte

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/vlinderwindekind/

Schrijver: kerima ellouise, 10 september 2013

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

of was het vier

4.7 met 6 stemmen

203

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Marije Hendrikx, 11 jaar geleden

Appels met een huid zo mooi maar kwetsbaar als dunne vlindervleugels.Pijnlijk mooi deze memo's in stilte.

Hilly Nicolay, 11 jaar geleden

Door de tijd geschreven notities, ze liggen in de kamers van het hart.
Toen was de lach, daar de traan... Mooi gedicht Kerima.

Adeleyd, 11 jaar geleden

Heel bezinnend en toch niet droevig. Mooi!

switi lobi, 11 jaar geleden

Kerima, intiem en rakend.. en o, zo bijzonder mooi

wuitschaert, 11 jaar geleden

jeugd begint met het leren van woordjes, later het schikken en nog later het plaatsen hier. rijkdom om lezen.

Pama, 11 jaar geleden

De biologische klok tikt zijn eigen wiegeliedjes, daaruit vallen steeds meer afgeschreven memoblaadjes neer. Mooi stil en beschouwelijk.

geraardt, 11 jaar geleden

intrigerende beelden...
Terwijl je zelf trager gaat, gaat de tijd sneller op weg naar de dood...

Geef je reactie op deze inzending: