Netgedichten

netgedicht (nr. 49.782):

buiging

en nu de stenen
een stille stem dragen

vertragen mijn handen
het licht

het leidt me naar iets
wat ik nog niet weet
het verdriet in mijn mond

wordt moeilijker dan
elke waarheid

ook

in het huis
of een open oog

het blijft oneindig lief
te hebben

de stenen spreken
dat wil ik geloven

binnen bereik

Schrijver: kerima ellouise, 1 november 2013

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: overlijden

buiging

4.5 met 6 stemmen

705

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Annejan Kuperus, 12 jaar geleden

Onvoorwaardelijke liefde over de dood heen, heb jij in jouw 'Buiging' op een meesterlijke manier verwoord; met plezier gelezen en van commentaar voorzien.

Micheline Cuypers, 12 jaar geleden

wondermooi

Bert Weggemans, 12 jaar geleden

De stenen spreken - wat een mooie regel!

Edwin van Rossen, 12 jaar geleden

Prachtig!

lijda, 12 jaar geleden

ik maak een buiging, voor het verwoorden van deze stille stenen, die barmhartig troosten.

Hilly Nicolay, 12 jaar geleden

'het blijft oneindig lief te hebben'... Om te bewaren.
Wederom prachtig neergezet.

switi lobi, 12 jaar geleden

Lieve Kerima, ik durf bijna geen kritiek te hebben maar wat mij betreft kunnen de laatste drie zinnen ook weg... maar Kerima, dit is echt wèl helemaal jij: een kop en schouder-gedicht ver boven alles uit.

wietzee, 12 jaar geleden

Buitenbereikse beelden, door de vlinderling geschreven.

Geef je reactie op deze inzending: