Netgedichten

netgedicht (nr. 49.719):

Circulaire cyclus

Eerst is alles nog egaal, vaal, stil.
Dan... pok, beweging, pokkepok, geroer;
het grijs vermengt zich met tintelende tinten
en contouren blijven nog onbestemd.

Een paar... parabolide? Hij vergroeit en
vervloeit al, op zoek naar nieuwigheden,
terwijl violen vliegend water scheppen.
Een piccolo rent langs; als klokjesklanken in
de wind, met kosmisch geroffel als achtergrond.

Un éclair klept van gene zijde,
in Edelweiss als weeïge geur van acacia.
Er verschijnt een mens.
Of ook weer niet. Hij blaast zich op en op, tot
een monsterlijk gedrocht in een stinkende krocht.

Striemt opnieuw een bliksemflits
die inslaat op die onmens. Hij krimpt
van de schrik, hij krimpt en wordt kleiner.
Zijn lijf, hé... wordt lieflijk als een kind
met groene glansogen vol geheimen.

Hij ziet gracieuze grotten en fosforverten,
terwijl de zon doorbreekt en daar een tweede
in de holte van zijn hart, feller, vol aroma's.
Nu is alles zilverblij, rein, stil.