Netgedichten

netgedicht (nr. 49.883):

de rode draaimolen

de paarden hoeven niets te dragen
ze draven wit beschilderde lijven
rood gelakt tuig een leven in en
uit en keren terug volgens de zelfde
orde van klatergoud nooit oud
het paardenoog straalt onbevangen
in de optocht van glanzende stangen
ze steigeren wild op licht daverende
muziek eerbiedig strak aan de toom
laten tamboerijnen slaan terwijl ze
dansend verder gaan

de paarden hoeven niets te dragen
wanneer trommels het laatste ritme
hebben weg geslagen zonder smart
wenden ze het hoofd naar nieuwe
dagen muziek breekt onvermoed los
een orgeltje strooit onhoorbare
tonen om hun galop
de zon gaat op
een donkere wolk
ragfijne regenvlagen
verder gaan ze naar een nacht
met sterren die flonkeren
van diep welbehagen.