Netgedichten

netgedicht (nr. 50.179):

uit: getuigenis van een vriend (2)

witte golven

nevel tracht
woorden vast te houden
't vertrouwen in een stem die verzen las

ik keer de stilte in
de wind steeds zwakker

en jij die de dag vervoert
naar uitgewiste dialogen
werpt bloemen tussen lucht en water
in een opkomend getij

ik blaas nog een keer
tegen een bleke duintop
en stoot het beeld om
dat ik eens bezat

alvorens ik vlucht
naar het onvermogen van het zicht

Zie ook: https://www.youtube.com/w...&list=UUwqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg

Schrijver: kerima ellouise, 4 december 2013

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

witte golven

3.9 met 9 stemmen

464

Er zijn 9 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 12 jaar geleden

Kerima, wat een mooi gedicht!

Kees Keizer, 12 jaar geleden

Zoals slechts fluisterend zand spreekt...

Pama, 12 jaar geleden

Met hoeveel stille woorden kun je een waarachtige vriendschap uitdrukken? Mooie tekst Kerima.

Micheline Cuypers, 12 jaar geleden

die laatste zin weet me heel erg te raken

geeraardt, 12 jaar geleden

In de nevel klinkt de waarheid minder hard...

(sfeervol en mooi, evenals deel 1)

LadyLove, 12 jaar geleden

Intrigerend werk Kerima.

switi lobi, 12 jaar geleden

Kerima, eens te meer beeldschoon gevonden.

hans_, 12 jaar geleden

Prachtig Kerima,
Ongemerkt stijgt de kille damp omhoog,
omhoog vanuit de klamme grond,
onhoorbaar, ongrijpbaar, ontastbaar,
het zicht langzaam vullend.

wiet, 12 jaar geleden

vijftig witte tinten golven. golven die omgestoten beelden begraven.

Geef je reactie op deze inzending: